کد مطلب:192971 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:94
چرا مؤمن مؤمن نامیده شد؟
به امام صادق - علیه السلام - گفته شد: چرا مؤمن را مؤمن نامیده اند؟
حضرت فرمودند: زیرا خدا برای مؤمن نامی از نامهای خود را برگرفته است، و لذا او را مؤمن نامیده است.
و نیز بدین جهت مؤمن نامیده شد چون از عذاب خدا در امان است. و نیز چون روز قیامت (به بركت منزلتی كه نزد خدا دارد) به افراد معصیت كار امان می دهد و خداوند كار او را امضاء می كند.
و اگر مؤمن بخورد یا بیاشامد یا قیام كند یا بنشیند یا بخوابد، یا آمیزش كند یا به مكان آلوده ای مرور كند خداوند آن مكان را تا هفت طبقه زمین طاهر و پاك سازد به طوری كه هیچ از آلودگی آن به او نرسد.
[ صفحه 64]
و نیز چون مؤمن روز قیامت همراه پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - است، پس می گذرد بر شخصی كه نسبت به او غضب كرده، نه ناصبی است و نه مؤمن و لكن مرتكب كبائر شده برای او منزلت عظمی نزد خدا می بیند در حالی كه مؤمن را در دنیا دیده است، لذا مؤمن نزد خداوند برای او شفاعت می كند و می گوید: بارالها؛ این بنده ات را به من ببخش.
خداوند متعال درخواست او را اجابت می كند.
سپس حضرت فرمود: خدا این مطلب را (یعنی شفاعت) در قرآن متذكر شده است آنجا كه می گویند: (فما لنا من شافعین) [1] «ما دیگر شفیع نداریم» از پیامبران (و لا صدیق حمیم) [2] «و نه دوست صمیمی» از همسایگان و خویشاوندان.
پس هنگامی كه مأیوس از شفاعت می شوند گوید - یعنی آنكه مؤمن نیست -: (فلو أن لنا كرة فنكون من المؤمنین) [3] «ای كاش بار دیگر به دنیا برمی گشتیم تا اینكه مؤمن می شدیم». [4] .
حضرت فرمودند: زیرا خدا برای مؤمن نامی از نامهای خود را برگرفته است، و لذا او را مؤمن نامیده است.
و نیز بدین جهت مؤمن نامیده شد چون از عذاب خدا در امان است. و نیز چون روز قیامت (به بركت منزلتی كه نزد خدا دارد) به افراد معصیت كار امان می دهد و خداوند كار او را امضاء می كند.
و اگر مؤمن بخورد یا بیاشامد یا قیام كند یا بنشیند یا بخوابد، یا آمیزش كند یا به مكان آلوده ای مرور كند خداوند آن مكان را تا هفت طبقه زمین طاهر و پاك سازد به طوری كه هیچ از آلودگی آن به او نرسد.
[ صفحه 64]
و نیز چون مؤمن روز قیامت همراه پیامبر - صلی الله علیه و آله و سلم - است، پس می گذرد بر شخصی كه نسبت به او غضب كرده، نه ناصبی است و نه مؤمن و لكن مرتكب كبائر شده برای او منزلت عظمی نزد خدا می بیند در حالی كه مؤمن را در دنیا دیده است، لذا مؤمن نزد خداوند برای او شفاعت می كند و می گوید: بارالها؛ این بنده ات را به من ببخش.
خداوند متعال درخواست او را اجابت می كند.
سپس حضرت فرمود: خدا این مطلب را (یعنی شفاعت) در قرآن متذكر شده است آنجا كه می گویند: (فما لنا من شافعین) [1] «ما دیگر شفیع نداریم» از پیامبران (و لا صدیق حمیم) [2] «و نه دوست صمیمی» از همسایگان و خویشاوندان.
پس هنگامی كه مأیوس از شفاعت می شوند گوید - یعنی آنكه مؤمن نیست -: (فلو أن لنا كرة فنكون من المؤمنین) [3] «ای كاش بار دیگر به دنیا برمی گشتیم تا اینكه مؤمن می شدیم». [4] .
[1] سوره ي شعراء: آيه ي 100.
[2] سوره ي شعراء: آيه ي 101.
[3] بحارالأنوار: ج 64 ص 63 ح 7.
[4] سوره ي شعراء آيه ي 102.